Toverlux: een verhaal over vriendschap en moederschap

Hoe het allemaal begon: een verhaal over vriendschap

Dit is het verhaal van hoe Het Wol Feetje en Toverlux tot leven kwamen.

Femke en ik ontmoetten elkaar toen we zeventien waren. Het was een ontmoeting waarin het voelde alsof we elkaar al heel lang kenden. We  gingen samen door eerste liefdes, universiteit, liefdesverdriet, vriendschappen, reizen, het verkennen van nieuwe steden, zelfs nieuwe landen. Waren wij getuige van de geboorte van elkaars kinderen... Terwijl het leven zijn web spon, bleef onze verbinding bestaan.

Zelfs toen Femke een paar jaar in New York woonde en ik in Amsterdam, werd de band tussen ons alleen maar hechter. De afstand gaf ons de ruimte om op een andere manier te groeien in onze vriendschap.

Toen we beide moeder werden, zagen we hoeveel wij overeenkomsten er waren in hoe wij in het leven: een liefde voor eenvoud, de natuur, het spiritueel willen verbinden en bewust leven. We werden deel van elkaars familie, en die verbinding verdiepte op een stille manier wat we belangrijk vonden in het leven.

Het was tijdens een moeilijke en verdrietige periode in mijn leven als moeder dat er naast het verdriet ook iets moois en dierbaars begon te groeien. Het was tijd van overweldigende liefde en verlies. Een tijd waarin ik geen woorden meer kon vinden en voor iemand die altijd troost heeft gevonden in woorden, was deze stilte onbekend. Ik had een nieuwe taal nodig. Toen vond de wol haar weg in mijn leven.

Zacht, warm en vergevingsgezind, bood het me een nieuwe taal toen woorden niet meer volstonden. Door mijn handen begon ik vorm te geven aan wat er in mijn hart leefde: een tedere, magische, wollen wereld voor mijn meisjes, voor hun broertjes die we in ons hart dragen, en voor mezelf.

Een van die wollen schilderijen werd de laatste kerstkaart van mijn moeder. Anderen werden een gebaar van licht en troost voor mijn man, die als uitvaartondernemer families bijstaat in hun meest kwetsbare momenten. Hij stuurde ze als een stil gebaar van troost. En op de een of andere manier voelden anderen die warmte ook.

Femke zag wat ik deed. Op haar natuurlijke manier voegde ze in, niet om het over te nemen, maar om me op te helpen. Ze bracht structuur in mijn wervelende ideeën, rust in mijn creatieve chaos. Het voelde zo natuurlijk.

Het zaadje dat Het Wol Feetje zou worden werd daar, in de woonkamer, geplant.

Op een dag plaatste ik een klein lampje achter een wollen schilderij. De kleuren werden intenser. Het beeld kwam tot leven. Het was een magisch moment...

Femke, met haar helderheid en daadkrachtige instelling, hielp die vonk om te zetten in iets tastbaars. We vonden een houtwerkplaats en een hoekje in een gedeeld kantoor in een verzorgingshuis voor ouderen. Terwijl ik droomde van wol, bouwde zij aan de structuur. De dromen en ideeën in mijn hoofd werden tastbaar. Ik creëerde, zij organiseerde. We vonden een ritme samen. En nooit hadden we gedacht dat we in onze vriendschap ook samen zouden gaan werken. 

En zo ontstond Toverlux .

Niet uit ambitie, maar uit liefde. Uit verdriet. Uit het de ruimte geven om zich te ontvouwen. We vonden een thuis in de Waldorfgemeenschap van gelijkgestemde makers, dromers en kunstenaars. Het ging ons niet om het bedrijf, om het maken van lampen. Het gaat ons om Licht. Om iets zachts de wereld in te dragen. Om de seizoenen en het ritme van het leven te eren, zowel buiten als binnen in ons.

Fem is praktisch en precies. Ik zweef meer in de wereld van verhalen en zintuigen. Maar in de kern delen we dezelfde waarden. Dezelfde liefde voor schoonheid, eenvoud en bezielde creaties. We balanceren elkaar, hart en hand. En die balans maakt Toverlux tot ons thuis.

Elke lamp die we sturen, draagt meer dan alleen licht. Hij bevat een vleugje van onze vriendschap. Een stukje van ons verhaal.

Toverlux is meer dan een merk. Het is onze reis. En nu ook die van jou… ✨

Liefs,
Annefleur